31 Ἰουλίου 1920.
Ἀπ’ τὴν γωνία τῆς ὁδοῦ Παπαδιαμαντοπούλου ὁ Ῥῶσσος ἀκόλουθος παρακολουθοῦσε σαστισμένος τὴν σκηνή: «Εἶδα τοὺς στρατιῶτες νὰ στήνουν τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸ ἄσπρο κοστοῦμι ἐμπρὸς σὲ ἕναν τοῖχο. Ὕστερα ἔκαναν τέσσερα βήματα πίσω. Τότε μόνον κατάλαβα ὅτι ἐτοιμάζονταν νὰ τὸν ἐκτελέσουν. Ἐμεῖς περιμέναμε τὸ τρᾶμ καὶ ἕνας ἄνθρωπος, ἑκατὸ μέτρα πιὸ κάτω, περίμενε τὸν θάνατο.»
Ὁ Λεμπέντιεφ δὲν ἦταν ὁ μόνος αὐτόπτης μάρτυς τῆς δολοφονίας. Ἄλλωστε γύρω ἡ ζωὴ τῆς Ἀθήνας τοῦ 1920 συνεχιζόταν κανονικά: «Λίγα δευτερόλεπτα πρὶν τὸν στήσουμε στὸν τοῖχο εἶχε περάσῃ μία μοτοσυκλέτα» θὰ θυμόταν ἀργότερα ἕνας ἀπ’ τοὺς στρατιῶτες. «Ἕνα δευτερόλεπτο μετὰ πέρασε ἕνα τρᾶμ».
Ἀκριβῶς ἀπέναντι ἀπ’ τὸ σημεῖο ποὺ εἶχε σταθῇ τὸ ἀπόσπασμα, ἔνας ἐργάτης ἀπ’ τὴν Πρέβεζα, ὁ Κυριάκος Κούλης, περίμενε ἕνα κάρο μὲ πέτρες. Κύτταζε, τώρα, ἀποσβολωμένος τοὺς στρατιῶτες νὰ τακτοποιοῦν τὸν μελλοθάνατο στὸν χῶρο τῆς καθάρσεως. Δέκα μέτρα ἀριστερά του, ἐμπρὸς στὸ ἐστιατόριο «Ἠλύσια», λαγοκοιμόταν ἔνας κουλουράς. Στὴν ἀπέναντι γωνία μία γυναῖκα πουλοῦσε γκαζόζες. Κύτταζε κι αὐτή, μὲ ὀρθάνοικτα μάτια, τὴν σκηνή.
Ὁ λοχίας ἔσκυψε καὶ εἶπε κάτι στὸ αὐτὶ τοῦ Δραγούμη. Ἴσως νὰ τὸν ῥώτησε: «Ἔχεις κάποιαν τελευταία ἐπιθυμία;» Ὁ Δραγούμης δὲν ἀπήντησε. Ἔβγαλε μόνον ἀπ’ τὴν τσέπη του καὶ φόρεσε τὸ δεύτερο μονόκλ του – πάντα φύλαγε ἕνα δεύτερο μονόκλ, γιὰ τὴν περίπτωσή ποὺ θὰ ἔσπαγε τὸ πρῶτο.
«Ἐπὶ σκοπόν», διέταξε ὁ λοχίας.
Ὁ ἱδρῶτας κυλοῦσε ζεστὸς στὰ μέτωπα ὅλων, τοῦ Δραγούμη, τοῦ λοχία, τῶν φαντάρων. Αὐτὸ τὸ ἀπομεσήμερο ἦταν σίγουρα τὸ πιὸ πυρωμένο ἀπομεσήμερο τοῦ 1920.
«Πῦρ».
Οὐδεὶς πυροβόλησε. Λὲς κι ἦσαν κι οἱ ὀκτὼ συνεννοημένοι. Ἴσως καὶ νὰ ἦταν. Αὐτὰ τὰ ὀκτὼ ἄγουρα παλληκάρια εἶχαν ἔλθῃ ἀπ’ τὴν Κρήτη γιὰ νὰ προστατεύσουν τὸν Βενιζέλο, ὄχι γιὰ νὰ σκοτώνουν ἀτσαλάκωτους ἄνδρες.
«Ῥίχτε, ῥέ!» φώναξε ὁ λοχίας.
Κι ἔριξε πρῶτος στὸν Δραγούμη. Ἡ σφαῖρα τὸν βρῆκε στὸ στῆθος – τὸ τράνταγμα ἔκανε τὸν Δραγούμη νὰ στριφογυρίσῃ ἐπὶ τόπου. Τὴν ἴδια ὥρα ἔπεσαν καὶ οἱ ὀκτὼ σφαῖρες τοῦ ἀποσπάσματος, δύο – τρεῖς τὸν βρῆκαν στὸ στῆθος καὶ οἱ ἄλλες πίσω, τὴν ὥρα ποὺ εἶχε γυρίσῃ πιὰ κι ἔπεφτε κάτω, στὸ καυτὸ χῶμα τοῦ πεζοδρομίου, μὲ τὴν πλάτη γυρισμένη πρὸς τὸ ἀπόσπασμα.
«Εὐρέθησαν πέντε ἕως ἕξι τραύματα ἐκ τῶν ὄπισθεν» θὰ ἔγραφε στὴν ἔκθεσή του ἕνας νεαρὸς ἀνθυπίατρος ποὺ θὰ ἐξέταζε πρῶτος τὸ κουφάρι του, ὅταν τὸ μετεφεραν στὸ Στρατιωτικὸ Νοσοκομεῖο.
Ὅταν ὁ λοχίας πλησίασε, ἐπάνω ἀπ’ τὸ πεσμένο κορμί, ὁ Δραγούμης ζοῦσε ἀκόμη. Τὸ ἀριστερό του πόδι, μοναχά, ἔκανε μερικὲς σπασμωδικὲς κινήσεις. Ὁ λοχίας πυροβόλησε ξανά, αὐτὴν τὴν φορὰ στὸ κεφάλι.
Τὸ ἀριστερὸ πόδι ἔμεινε ἀκίνητο.
Πανορμίτης Σπανὸς
ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ ΦΡΕΝΤΥ ΓΕΡΜΑΝΟΥ «Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ» Ἐκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ
==============================================================================
ΤηΛεΓρΑφΟς = Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.
----------------------------------------------------------------------------------
επεξεργασία ανάρτηση = Κων/νος Κ.
Σχόλια